باغ دولت آباد که نمونه ای از معماری دوره افشاریه است، توسط محمد تقی خان بافقی معاصر با شاهرخ میزرا افشار (نوه نادر شاه افشار) و کریخ خان زند در سال 1125 خورشیدی احداث گردید.
محمد تقی خان مشهور به “خان بزرگ” سر سلسله خاندان خوانین یزد بود. وی ابتدا قناتی از مهریز به طول 60 کیلومتر به نام دولت آباد احداث و از آب آن قنات، باغ دولت آباد به همراه دیوان خانه خود و همچنین بازار خان، مدارس بزرگ و کوچک خان، کاروانسرا و حمام خان را بنا نهاد. این باغ مدتی میزبان کریم خان زند در یزد بوده است.
فضای سبز باغ را درختان کاج و سرو و درختان میوه به خصوص انگور و انار و همچنین بوته های گلسرخ و گل محمدی تزیین می کند که به وسیله آب قنات مشروب می شد.
بارزترین ویژگی این بنا بادگیر هشت وجهی آن با ارتفاع 33.8 متری است که بلندترین بادگیر جهان محسوب می شود. باد از طریق پره های بادگیر و تنوره آن به صورت مجتمع بر روی حوض آب که در زیر بادگیر قرار دارد هدایت شده و مانند کولر آبی اتاق ها و فضایهای مجاور تابستانی را خنک می کند.
در سال 1390 این باغ به همراه 8 باغ دیگر (پاسارگاد در مرودشت فارس، ارم در شیراز، چهل‌ستون در اصفهان، فین در کاشان، عباس‌آباد، باغ شازده در ماهان کرمان، پهلوان‌پور در مهریز یزد، اکبریه در بیرجند) با عنوان باغ های ایرانی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
