از منظر نگاه استاد هیچ چیز دور ریختنی نبود. نگرش او با دیگران متفاوت بود. همین امر سبب شد تا وسایل بلااستفاده به دستان توانمندش تندیسی از بزرگانی همچون آرش کمانگیر، رستم، امیرکبیر و پروفسور حسابی و … شود. به راحتی می توان مِهرِ وجودش به ایران و ردپای  داستان های شاهنامه فردوسی را در تمامی آثارش مشاهده کرد.

ایشان در 6 تیر 1398 به علت سکته قلبی در حالیکه تا آخرین لحظات در کنار آثارشان حضور داشتند چشم از جهان فرو بستند. از آن زمان چشمانِ غار و نگاهِ آثار در پیِ رفتن استاد به در مانده است. چرا که حتی آمدن فصلِ خورشید نتوانست ضامن گردد روشن ماندن گرمای وجود استاد را، روحشان شاد و یادشان گرامی باد.