شیخ صدوق یکی از علمای برجسته شیعه بود که در قرن چهارم (305-381 ه.ق) زندگی می کرد. پدر شیخ صدوق علی بن حسین بن موسی بن بابویه، از فقهای بزرگ شیعه و در زمان حسن عسگری و حجت بن حسن می‌زیسته و مورد احترام آن امامان بوده‌است. (هر دو پدر و پسر معروف به ابن بابویه و صدوقین هستند)
مهمترین اثر وی، کتاب “من لایحضره الفقیه” از کتب اربعه شیعه است. دیگر اثر مشهور وی عیون اخبار الرضا می باشد.
ایشان در 76 سالی در گذشت و در قبرستان ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد.
عمارت مزار وی در زمان فتحعلی شاه قاجار بنا شد. مزار ایشان در چند قدمی آرامگاه جهان پهلوان تختی قرار دارد.
