موزه ملی تاریخ علوم پزشکی ایران

از مطب دکتر بیرون آمدم امروز از خواب که بیدار شدم احساس کردم کمی بی حال، کمی بی حس هستم...نسخه را درون کیفم قرار دادم و با نگاهم به دنبال داروخانه می گشتم...پایم را بر روی کاشی بعدی که گذاشتم به ناگاه خود را درون داروخانه ای عجیب دیدم نمی‌دانستم کجا هستم...چرا همه چیز عجیب و غریب است...مریض حالی اجازه کندو کاو بیشتر را نداد نسخه را بر روی پیشخوان داروخانه قرار دادم و متصدی امر با تعجب به من و نسخه ام نگریست...مگر من از فضا آمده ام چرا اینگونه می نگرد...با صدای متصدی به خود آمدم این چیست؟...نسخه...چه جوری نسخه ای است؟!!این کدامین دکتر است که من نمیشناسم...توان بحث نداشتم نسخه را برداشته و همانطور که با تعجب به داروها و داروخانه عجیب می‌نگریستم از درب آن بیرون آمدم در مسیری قرار گرفتم که برایم نا آشنا بود....به نظر محل جراحی دخترکی نوجوانی است اما انگار هزاران سال به دور ....در ادامه مسیر کیف طبیبی را مشاهده کردم متفاوت با آنچه در دوره زندگی من رایج است....به مرور در یافتم که بر کاشی های تاریخ پزشکی قدم گذاشته ام...به فکر فرو رفتم یعنی یک میگرن ساده من را متوهم کرده؟!!!....با دیدن ابزار و تجهیزات طب سنتی لحظه ای اندیشیدم شاید بشود دوایی برای درد بی امانم از میانشان بیابم....تلاش کردم از میان دست نوشته های خطی به جا مانده از طبیبان به نام و شاگردان حاذق آن ها بیابم مسکنی برای آرام کردن تن بی قرارم....با دیدن تابلوی دکتر محمد قریب افسوس خوردم برای نبودنش....نبودن گنجینه گرانبهای جامعه پزشکی من جمله دکتر عدل، دکتر احمدیه، پروفسور شمس،دکتر میر و....کمی دیگر انگار نزدیک می شوم به عصر خودم و البته نه زمانه خودم....در کاشی های بعدی دندانپزشکی را می بینیم در حال کشیدن دندان کودکی گریان تو گویی ۷۰ الی ۸۰ سال پیش باشد شواهد امر این گونه روایت می کند...با آخرین قدم ها انگاری دوباره تونل زمان را رد می کنم به خیابان بر میگردم...با اولین نگاه داروخانه را پیدا کردم و نسخه ام را گرفتم...دوباره می اندیشم خواب بود یا رویا.... بیا تا در این سرا برویم به لمسِ رویاوار از سیر تاریخ علوم پزشکی برزن نوشت