موزه استاد صنعتی

علاقه به هنر:

از همان کودکی علاقه فراوانی به هنرهای تصویری نشان داد. با علاقه ای که به هنر داشت، سرانجام موفق به جلب رضایت حاج علی اکبر، مبنی بر رفتن به تهران شد. در آن زمان، کمال المک چنان اسطوره ای برایش شده بود که آرزویی جز دیدار استاد نداشت. متاسفانه زمانی که به تهران رسید، کمال الملک دیگر در مدرسه نبود. زمانی که متوجه نبود استاد شد تصمیم گرفت به کرمان برگردد اما ابوالحسن صدیقی، که مدیریت مدرسه را عهده دار بود، وی را از تصمیمش منصرف کرد.

علی اکبر طی دوازده سال تحصیل در مدرسه کمال الملک، از آموزش استادانی چون ابوالحسن صدیقی، علی محمد حیدریان، حسین شیخ، اسماعیل آشتیانی، حسن علی وزیری و علی رخساز بهره برد. اگر چه ابتدا آموزش هنر را با مینیاتور نزد طاهرزاده بهزاد آغاز کرد، اما از آنجایی که به مینیاتور علاقه چندانی نداشت خیلی زود شیوه نقاشی کلاسیک را برگزید.

صنعتی در همان ایام کوشید تا علاوه بر نقاشی، به ذوق مجسمه سازی خود نیز دامن بزند و این در حالی بود که استاد توانایی همچون ابوالحسن صدیقی را در کنار خود داشت. در واقع، شاگردی نزد صدیقی، نقطه عطفی در زندگی علی اکبر به حساب می آید، چون تنها هنرمندی بود که در آن زمان به شیوه های آکادمیک مجسمه سازی آشنایی داشت و با تجربه کافی می توانست صنعتی را در مسیر درستی هدایت کند.

بازگشت به کرمان:

سید علی اکبر، پس از پایان تحصیل در مدرسه کمال الملک، به کرمان بازگشت. او در راستای ادای دین نسبت به پرورشگاهی که در آنجا بزرگ شده بود، آموزش نقاشی را به چهل نفر از کودکان همان جا آغاز کرد.

وی در سال 1324 با کوشش عبدالحسین صنعتی زاده، پسر حاج علی اکبر موزه استاد صنعتی را در میدان توپخانه تهران تاسیس کرد. بعدها مردم کرمان نیز به پاس خدمات وی، موزه هنرهای کرمان را با نام او به ثبت رساندند.

 آثار استاد صنعتی:

آبرنگ، رنگ و روغن، مجسمه های گچی، چند مجسمه سنگی و نقاشی موزائیکی می شود. او و علی رخسار تنها شاگردان مکتب کمال الملک هستند که نقاشی موزائیکی را به طور جدی دنبال کرده اند.

صنعتی را می توان مجسمه ساز عواطف، احساسات پنهان و رنج های بشری خواند. شخصیت پردازی چهره ها و پیکره هایش، که انبوهی از هیجان و جنبش درونی در آنها موج می زند، در هنر پیکرسازی ایران کم نظیر است. زندانیان، مردم فقیر، زحمت کشان، دوره گردان و شخصیت های تاریخی و فرهنگی موضوع اصلی کارهایش هستند.

استاد چون خود رنج یتیمی و فقر را چشیده بود، هنرش را وقف مردم پاک و بی آلایش می کرد. به همین دلایل شاید موزه استاد صنعتی در تهران جزء پربیننده ترین و در عین حل مردمی ترین موزه های ایران است.