موزه استاد صنعتی

نقاش بود و مجسمه ساز، خوب می دانی از اول اولش که نبود،در رویاهای کودکی اش آرزوی دیرینه ای بود که پرورانده بود و حال به عرصه ظهور رسانده بود. علی اکبر نام داشت، نام خانوادگی اش را وامدار بود از موسس پرورشگاهی در دل شهر کویری کرمان...آخه پدرش را طاعون یک روز از روزهای سیاه ایران از او گرفت...شاید بار دیگر فیلم یتیم خانه ایران را با دقت بنگرم بلکه گوشه ای از فیلم بیابمش...مادرش عاجز شد از نگهداریش و او را به حاج علی اکبر صنعتی زاده سپرد...فکر روز و شبش رفتن به تهران و مدرسه کمال الملک، همان کس که اسطوره ذهن بی قرار هنرش بود...حاج علی اکبر هم مهرش با رضایت به اعزام او به تهران نشان داد، اخر نتوانست شوقش را ببیند و کاری نکند...دوازده سال تحصیل در مدرسه کمال الملک گرچه او را به شوق دیدار و بهره وری از محضر اسطوره اش نرساند ولیکن شاگردی استادان به نامی چون ابوالحسن صدیقی، بهزاد،علی محمد حیدریان، حسین شیخ و...از او هنرمندی ساخت که آیندگان با نام استاد علی اکبر صنعتی شناختند، مجسمه سازی که آثارش گویی با نگاهشان با تو همکلام می شوند،آخر از بند بند آثارش می توانی دریابی رنج، شادی و بلکه هم هیجان نهفته در پس گچ ها و سنگ های ترکیب و انباشته شده را شاید انتظار نهفته در پشت مُژِگانِ یک زندانی یا رنج پنهان نگاه یک مستمند بلکه هم رج به رج خطوط چهره یک شخصیت تاریخی، چنان ملموس تو گویی آدمی هستند و نه مجسمه ای بی جان...حوالی روزی از روزهای سال هزار و سیصد و بیست و چهار به اهتمام پسر حاج اکبر،عبدالحسین صنعتی زاده حوالی میدان توپخانه موزه ای را بازگشایی کردند...بگذار ادرس سرراستی به شما بدهم و کلام را خلاصه کنم، در ضلع شمال غربی میدان امام خمینی، نقطه عطف تهرانگردی ها، بنایی صد ساله آثار کم نظیری از پیکره سازی ایران را درون خود جای داده است.عمارتی تاریخی در کنار نهایت روح دمیده شده در یک مجسمه که می تواند ذهنتان را به گمراهی بکشاند از واقعیت بی روح بودنش...صدای خنده و گریه شان انگاری از یک گوش می آید از گوش دیگر می رود...بیا تا با استاد پرسه ای بزنیم در موزه اش بلکه در عمق نگاهش در یابیم اوج هنرش را...می دانی شاید جایی برویم مابین بهشت و جهنم

سید علی اکبر صنعتی، نقاش و مجسمه ساز، از مشاهیر خطه ی کرمان است. پدرش در پایان جنگ جهانی اول، به دلیل ابتلا به بیماری درگذشت. مادرش که توانایی تامین مخارج او را نداشت، علی اکبر را به مرحوم حاج علی اکبر صنعتی، موسس پرورشگاه صنعتی کرمان سپرد. ظاهرا حاج علی اکبر صنعتی به جهت این که بچه های پرورشگاه بتوانند تحصیل کنند در شناسنامه نام خانوادگی خود را بر آنها می گذاشت. لذا نام “سید علی اکبر صنعتی” این گونه برای وی انتخاب شد.

علاقه به هنر:

از همان کودکی علاقه فراوانی به هنرهای تصویری نشان داد. با علاقه ای که به هنر داشت، سرانجام موفق به جلب رضایت حاج علی اکبر، مبنی بر رفتن به تهران شد. در آن زمان، کمال المک چنان اسطوره ای برایش شده بود که آرزویی جز دیدار استاد نداشت. متاسفانه زمانی که به تهران رسید، کمال الملک دیگر در مدرسه نبود. زمانی که متوجه نبود استاد شد تصمیم گرفت به کرمان برگردد اما ابوالحسن صدیقی، که مدیریت مدرسه را عهده دار بود، وی را از تصمیمش منصرف کرد.

علی اکبر طی دوازده سال تحصیل در مدرسه کمال الملک، از آموزش استادانی چون ابوالحسن صدیقی، علی محمد حیدریان، حسین شیخ، اسماعیل آشتیانی، حسن علی وزیری و علی رخساز بهره برد. اگر چه ابتدا آموزش هنر را با مینیاتور نزد طاهرزاده بهزاد آغاز کرد، اما از آنجایی که به مینیاتور علاقه چندانی نداشت خیلی زود شیوه نقاشی کلاسیک را برگزید.

صنعتی در همان ایام کوشید تا علاوه بر نقاشی، به ذوق مجسمه سازی خود نیز دامن بزند و این در حالی بود که استاد توانایی همچون ابوالحسن صدیقی را در کنار خود داشت. در واقع، شاگردی نزد صدیقی، نقطه عطفی در زندگی علی اکبر به حساب می آید، چون تنها هنرمندی بود که در آن زمان به شیوه های آکادمیک مجسمه سازی آشنایی داشت و با تجربه کافی می توانست صنعتی را در مسیر درستی هدایت کند.

بازگشت به کرمان:

سید علی اکبر، پس از پایان تحصیل در مدرسه کمال الملک، به کرمان بازگشت. او در راستای ادای دین نسبت به پرورشگاهی که در آنجا بزرگ شده بود، آموزش نقاشی را به چهل نفر از کودکان همان جا آغاز کرد.

وی در سال 1324 با کوشش عبدالحسین صنعتی زاده، پسر حاج علی اکبر موزه استاد صنعتی را در میدان توپخانه تهران تاسیس کرد. بعدها مردم کرمان نیز به پاس خدمات وی، موزه هنرهای کرمان را با نام او به ثبت رساندند.

آثار استاد صنعتی:

آبرنگ، رنگ و روغن، مجسمه های گچی، چند مجسمه سنگی و نقاشی موزائیکی می شود. او و علی رخسار تنها شاگردان مکتب کمال الملک هستند که نقاشی موزائیکی را به طور جدی دنبال کرده اند.

صنعتی را می توان مجسمه ساز عواطف، احساسات پنهان و رنج های بشری خواند. شخصیت پردازی چهره ها و پیکره هایش، که انبوهی از هیجان و جنبش درونی در آنها موج می زند، در هنر پیکرسازی ایران کم نظیر است. زندانیان، مردم فقیر، زحمت کشان، دوره گردان و شخصیت های تاریخی و فرهنگی موضوع اصلی کارهایش هستند.

استاد چون خود رنج یتیمی و فقر را چشیده بود، هنرش را وقف مردم پاک و بی آلایش می کرد. به همین دلایل شاید موزه استاد صنعتی در تهران جزء پربیننده ترین و در عین حل مردمی ترین موزه های ایران است.