موزه ایران باستان

از پله های ورودی که وارد بشوی به اعماق تاریخ پرتاب می شوی.... از کنار سرباز بی دست که میگذری خودت را جای معشوقه بی تابش میگذاری شاید هم قطره های اشک مادرش را در چشمانت احساس کنی...کمی جلوتر با دیدن مرد نمکی انگار زیر پایت خالی و به درون گودالی پرتاب می شوی پیش خودت فکر میکنی او چرا با آن جایگاه عالی رتبه ای که می گویند داشته باید سقوط کند؟!! شاید در فکر یار، خواه در پی شکار یا در طی پیکار به هر شیوه که بوده وای بر این روزگار نابکار می دانی بگذار خلاصه اش را بهت بگویم با گذشتن از کنار تک تک آثار تو گویی از کانال و دریچه زمان عبور می کنی و در کوی و برزن های صد ها بلکه هزاران سال پیش قدم می زنی..در این سرا تاریخ تو را به نزد خود فرا می خواند