عمارت خانه کاظمی

بیا برویم به سال یکهزار و سیصد و نمی دانم چند.... می دانی آخه من عاشق فضاهای سنتی ام... اونجاهایی که بوی قدیم می آید....خونه هایی که یادآور کرسی های زمستونه.... خونه هایی که بانوی خوش ذوقش با گلدان های سبز کنار هر پله زندگی را خوشرنگ تر می کرد...همان گلدان هایی که مرد خانه وقتی از سرکار بر می گشت از حوض وسط خونه مشت مشت آب می پیچید برایشان...به ظاهر مشت مشت آب بود...اما در واقع روح زندگی بود که ارزانی خونه اش می کرد...ارسی های رنگی رنگی و طاق دار...همون پنجره هایی که نور خورشید را یک رنگ دیگه جلوه می دهند...من عاشق نگاه کردن از همون پنجره ها به حیاط خونه باغ هستم...همون خونه هایی که وقتی ظهر می شد نور خورشید روزنه اش را از ارسی های رنگی پیدا می کرد و وسط فرش خونه خودنمایی می کرد...عاشق صدای تق تق تلفن های قدیمی....دالان ورودی...نرده های چوبی ...ایوان...همون خونه هایی که انگار زندگی جور دیگری بود....من عاشق تاریخ و گذشته ام اگر بهم  فرصت می دادند یا ماشین زمان داشتم از بین آینده دور و گذشته دور حتما حتما گذشته را انتخاب میکردم برای دیدن‌‌‌....برای بوییدن...برای حس کردن...برای زندگی کردن... بیا برویم به سال یکهزار و سیصد و نمی‌دانم چند می دانم اگه تو اون زمان هم بودم همونقدر نفسم به بسته به نفس های آقاجانم بود...همونقدر وقتی مادرم وارد پنج دری می شد بوی عطرش را در فضای خانه دوست می داشتم و همون قدر در میان ارسی های مهمانخانه در کنار لبه پرده با یک نگاه عاشق روی ماه یار می شدم.... بیا برویم به سال یکهزار و سیصد و نمی‌دانم چند‌..