می دونی؟!!!به نظرم پیاده گشتن در کوچه و پس کوچه های این شهر فریبنده تر از سوار مرکب بودن است...آخه وقتی پیاده که باشی این دُرِ خوابیده در آغوش دماوند، هر لحظه و با هر قدم برایت شگفتانه ای به همراه دارد ...از پله های پل عابر پیاده که پایین بیایی،تقاطع خیابان انقلاب و سعدی را به سمت پایین سرازیر شوی چند قدم جلوتر نگاهت به تابلویی جلب می شود که تو را به دنیای مرکب ها و سوخت گیری های آنها در ادوار گذشته می برد....چشم ها و پاهایت همزمان به سمت شان کشیده می شود سعی میکنی قصه آدم های داخل ماشین های در حال سوخت گیری را در ذهنت تصویر سازی کنی....خانواده ای را می بینی که ۱۲ نفر در یک ماشین نشسته اند حال چگونه؟!! هر طور حساب می کنی معادله اش را پیدا نمیکنی...جوانک دلداده فامیل که همراه شیرینی خورده اش خود را در صندلی جلو ماشین جا داده اند آواز سر داده...امسال بهار دسته جمعی داریم میریم زیارت...با یک دختری خوشگل و با محبت،انگار با کلامش می خواهد مِهر نگاهش را به درون چشمان یارش بریزد...صدای بوق ماشین پشتی نگاهت را به آن سمت می کشد ...یک مرد کرواتی که کاملا شتابزده است و با صدای بوق می خواهد ماشین جلویی به حرکت دربیاید تا او بتواند حرکت کند انگاری کارمند وزارت معارف است...صدای گوشخراش کامیون حمل بنزین تو را به خود آورده و دل از داستان ماشین ها کنده و برای طفل شیطونی که سرش را از پنجره ماشین دیگری بیرون آورده دست تکان می دهی به داخل ساختمان می‌روی با خود فکر می کنی چه خوب که با پیاده روی ام فرصتی به دست آوردم تا چرخی بزنم در تاریخچه پمپ بنزین دروازه دولت از عهد قدیم تا عصر جدید از طهران تا به تهران...