در میانه شلوغی های تهران...این شهر پرهیاهو....حتی از خاطرت هم نمی گذرد کاشانه ای چنین دلبر از عهد قجر نهفته باشد...نامش خانه موزه مقدم و اما نشانش....از نشانش بخواهم بگویم شاید کلمات کم بیاورند در برابر دلربایی اش...از دالان ورودی اش که می گذری حوض فیروزه ای اش به انتظار نوازش نگاهت نشسته است...کاشی به کاشی اش نگار منظر است و قدم به قدم شگفتانه ای در انتظارت نشسته است شاید به سبب همین امر لقب زیباترین و ارزشمندترین خانه جهان را از نویسندگان و مهمان های سنگفرش هایش دریافت کرده است...معماری اش بی نظیر و ترکیبی از سبک‌های مختلف قاجار، پهلوی، اروپایی قرون وسطی و ....است،این سرا راوی روزهای زندگی مردی است از جنس هنر و تاریخ...روزهای کودکی تا واپسین لحظات زندگی...از نظرت می گذرد صدایی ظریفی با لهجه غلیظی شنیده ای.‌..مقسی محسن خرید ها را فراموش نکنی، امشب مهمان داریم....با خود فکر می کنی توهم زده ای و به مسیرت ادامه میدهی با گذر از قسمت های مختلف عمارت هنگامی که به کاشی های بنای اربابی نزدیک می شوی در هاله ای از مه تو گویی زنی را بر بالای برج میبینی که با فنجان قهوه اش محو دماوند...این سرو سپید پای در بند شده است‌... آه بلی تو گویی در بطن روزهای بزرگسالی و زندگی این مرد در کنار همسر فرانسوی اش قرار گرفته ای....شاید بتوان او را به نام دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران هم به یاد آورد...بنیان گذاری بوده است از بنیان گذرانش...یا شاید با نشان لژیون دو نور با درجه «اوفیسیه» از طرف شارل دوگل، رئیس‌ جمهور فرانسه....استاد محسن مقدم نام و نشانش است و یادگارش خانه ای این چنین دلبر که با توجه به علاقه وافرش به علم، تاریخ و هنر، خانه پدری خود را به‌همراه آثار نفیس گردآوری شده وقف دانشگاه تهران کرد... در میانه راه هنر هوشنگ سیحون را بر دیوار مابین اندرونی و بیرونی مشاهده میکنی ستون هایی فیروزه ای رنگی یادآور پایه ستون های کاخ چهل ستون اصفهان....از عهده این قلم خارج است بیان آنهمه نقش و نگار....آخه می دانی؟!!! گاهی حتی این کلماتِ پر مُدعا هم مغلوب می شوند در برابر آنچه با چشمان می شود دریافت...این جا است که بهتر است فقط نگاه باشد و نگاه....در میان این فرصت می توانی نظاره گر مجموعه هایی ارزشمند چون کلکسیونی از وسایل دروایش، اشیایی مثل پیپ و قلیون و یا منحصر به فردترین صدف ها باشی...دیگر باید بازی کلمات را نادیده گرفت و با گوی های بلورین چشمان تیله بازی کرد... بیا تا نهایت آنچه از هنر و زیبایی می تواند انتظارمان را بکشد با قدم گذاشتن بر سنگفرش های این کاشانه مهمان نگاه هایمان کنیم... بی بدیل و منظر....لعبت است و تماشایی....