خانه ای قجری در دل طهران قدیم...عودلاجان است و خانه های دلبرش.... تو گویی نگینی بر انگشتری عودلاجان در پیچ و خم کوچه هایش...از هر سو که بنگری دُر است و نایاب...از معماری بی نظیرش تا منظر و اهمیت سیاسی اش....منزلگه مردی بزرگ از روزگار گُذرِ قجر به پهلوی‌‌‌‌‌...معماری ایرانی سنتی و بی نظیر این خانه باعث گردیده بود تا هم محل زندگی وی باشد و هم محل عبور و مرور رجال سیاسی و افراد مهم که برای ملاقات با آیت الله مدرس به این خانه تردد می‌کردند...بر سنگفرش های خانه می توانی هم قدم بشوی با قدم های افرادی چون ملک الشعرای بهار...دکتر مصدق..مشیرالدوله...وثوق الدوله... مستوفی الممالک‌...موتمن الملک پیرنیا...حتی ممکن است از نظرت بگذرد که رد چکمه های مشکی رضا خان پهلوی را در یک کاشی مشاهده کرده ای...زمینش قدم های بیشماری در خاطر دارد و کاشی هایش شاهد بسیاری از تصمیمات سرنوشت ساز تاریخ ایران زمين بوده اند...با نوای فواره حوض دلربایش زمان و مکان را گم می کنی و بر لب آن مردی نورانی بل محاسنی بلند را به هنگام وضو مشاهده می کنی که هنگام برخاستن شمعدانی های های دور حوض را هم بی نصیب نمی گذارد از بلورهای آب....نگاهش نافذ است و راسخ‌...مردی از جنس شجاعت...در این سرا می توانی مدرس و شجاعتش...مدرس و زاویه نگاهش...و آنچه در پَس دیدگان بزرگمردی با ردای بلند و پاپوش های ایرانی و محاسنی آشفته به سمت مجلس رهسپار شده است برای ثانیه ای کوتاه دریابی