برج نقاره خانه بر بالای دامنه کوه طبرک قرار دارد و یکی از بی شمار آثار تاریخی شهرری است که متاسفانه گرد فراموشی بر آن نشسته است. این امر سبب وضعیت نامناسب این اثر گردیده است. این اثر تا دوران قاجار پابرجا بوده است اما امروزه تنها بقایایی از آن باقی مانده است. قدمت آن را می توان به دوره آل بویه نسبت داد. بنابر برخی روایات این برج را حدود هزار سال پیش به دستور شخصی به نام بزرگ امید و یا بورزجمید به عنوان مدفن او پس از مرگش ساختند. اما دکتر شهریار عدل با توجه به کتیبه موجود در محل ساخت این بنا را منتسب به عبدالجلیل بن فارس می داند.
ماهیت برج نقاره خانه
به طور کلی ماهیت برج نقاره خانه نامعلوم است. برخی از مورخان اعتقاد دارند سازنده برج نقاره‌خانه دین زرتشتی داشته چرا که پیروان دین زرتشت خاک را ازجمله عناصر پاک و مقدس به حساب می‌آوردند و از دفن مردگان در داخل زمین خودداری می‌کرده و آن ها را در ارتفاع قرار می دادند تا خوراک پرندگان شوند. آن ها بعد از مدتی دوباره به آنجا مراجعه می کردند و استخوان ها را جمع آوری و در درون کوزه قرار می دادند سپس در محل استودان می گذاشتند. البته عده ای دیگر آن را جزو املاک شخصی فردی می دانند. هم چنین عده ای معتقدند محل دفن یکی از پادشاهان سلجوقی می باشد.
در بالای این برج در ابتدا نقشی از بهرام گور وجود داشت. بعدها در زمان قاجار جای آن را کنده کاری و عکس فتحعلی شاه را حک کردند. این برج دارای ارتفاع سه متری و ساختاری متشکل از لاشه سنگ و گچ می باشد.
متاسفانه آثار تاریخی بر روی کوه نقاره خانه بدون متولی و نگهبان رها شده است که این امر سبب گردیده تا به محلی متروکه تبدیل گردد.
