قدمت خانه تاریخی داروغه به اواخر دوران قاجار برمی گردد. این خانه متعلق به محمد یوسف خان هراتی آخرین داروغه مشهد بوده است. داروغه از مناصب حکومتی دوره تیموری تا پایان عصر قاجار بوده است. این واژه‌ای ریشه مغولی‌ترکی دارد. داروغه به عنوان حاکم شهر، معمولاً با مقوله نظم و امنیت عمومی جامعه در ارتباط بود.
در خانه تاریخی داروغه به وضوح می توان تکنولوژی و فن معماری دوره قاجار در مشهد را مشاهد کرد. این خانه با بهره گیری از هنر معماری روس و تلفیق آن با معماری ایرانی و همچنین رعایت فرهنگ حاکم بر جامعه متناسب با معماری فضای اطراف حرم مطهر رضوی شکل گرفت.
این خانه دارای سه جنبه شرقی، غربی و شمالی به صورت دو طبقه پیرامون حیاط مستطیل شکل، بنا شده است.
ورودی به اتاق های طبقه اول از طریق دو پلکان مورب در دو طرف اتاق های شاه نشین چشم نوازی می کند. خانه دارای اتاق های مختلفی از جمله اتاق بادگیر، کرسی، مهتابی، بخاری هیزمی، نقاشی، مطبخ است.
در اتاق نقاشی، بر روی دیوار نقاشی به سبک اروپایی با رودخانه و قایق وجود دارد. اتاق هیزمی، با وجود بخاری هیزمی بزرگ و پنجره های دوجداره برای مقابله با زمستان مهیا گردیده است.
