بار دیگر از دل طهران قدیم رسیدیم به تهرانِ امروزی در همین حوالی و عمارت بی نظیری دیگر، شهره است به عین الدوله، خوب می دانی به نظرم چون پیری کهنسال است که مشتاقانه روایت می کند روزگار و چرخ بی مثالش را...عمارتی قجری که همپای زمانه از قجر تا کنون دویده است و حال در تهرانِ امروزی میان برج های سربه فلک کشیده همچنان ابهت و زیبایی اش را به رخ می کشد و حریف می طلبد...اگر دقت کنی به طور قطع در ته نگاهش انتظار را خواهی خواند...انتظار از جنس تیله های چشمان پدربزرگی که دلش صندوقچه اسرار است و تجربه و در پی فرصتی است تا مغز بادامش سری به تنهایی هایش بزند بلکه بتواند عیان کند نهان روزگار را...یا هر آنچه را که زمان می طلبد آشکار گردیدنش‌...عین الدوله نیز همچون او به انتظار نشسته است بلکه راوی شود آنچه که از میان پنجره هایش نظاره گر بوده است در طهران و زمانه کنفرانس تهران... سنگفرش هایش ردپای فرانکلین روزولت، استالین و وینستون را ثبت کرده اند تا شاهدی باشند در محضر زمانه....آجرهایش شنونده ناگفته هایی بوده اند که تغییر دهنده مسیر و سرنوشت جنگ جهانی دوم بوده اند...در این سرا پرسه خواهی زد در کوچه و پس کوچه های تاریخ و همپای زیبایی چشم نوازش گوش خواهی سپرد به قصه‌ هایی از جنس حقیقت