میانه خیابانی که شُهره است به نور و چلچراغ و روشنایی، عمارتی وجود دارد که تمامی چلچراغ های خیابان یارای رقابت را حتی با یک نقطه نوری که از درز پنجره های رنگی اش به داخل بنا نفوذ می کند را ندارند، آخرین لاله بازمانده از باغ های لاله زار خانه باغ اتحادیه نام دارد، قصه ها در دل خود نهان دارد و تو گویی به مانند همه خانه باغ ها و عمارت های قدیمی روایت های نگفته اش را می‌خواهد از دلِ آجرهایش روانه گوش های مشتاق آنان که به دیدارش شتافته اند بکند. از نخستین مالکانش سخن سر می دهد و سپس گذری به حمله نیروهای قزاق در پی به توپ بستن مجلس به خانه ظهیر الدوله در بخش غربی باغ می کند و تو به آنی خود را در میانه بلوای به غارت بردن اثاثیه نفیسش میبینی، شگفتانه است این کاشانه پنداری پنجره هایش دریچه ای به گذشته باشند و با باز و بسته کردنشان بتوانی سفری به زمانه قاجار داشته باشی و در گوشه ای از عمارت یا بلکه در سرسرایش در جریان یک تصمیم مهم سیاسی قرار بگیری و از هیجان ناشی و ترس از دیده شدن پنجره را به سرعت ببندی و برگردی به زمان حال...مالک اولیه اش گویی چاپار ناصرالدین شاه امین السلطانِ پدر و بعد از وی به پسرش، صدر اعظم تنی چند از شاهان قاجار ارث می رسد. در گذر از کاشی ها هم سفره می شوی با سفره ناهار خانواده حاج رحیم بازرگان تبریزی از مالکان بعدیش، پس از صرف غذا سر و صدایی از بخش شمالی عمارت نظرت را به خود جلب کرده و به سمتش می روی گویی این بخش را علی خان اتحادیه به یک گروه سیاسی اجاره و نام خانه صلح را بر آن نهادند، گرمای آتش سبب می گردد فاصله بگیری از آنجا و در پی همهمه ای سر بچرخانی به دنبال صدا و به ناگه خود را در وسط ضبط فیلم دایی جان ناپلئون بیابی، صدای ناصر تقوایی به گوش می رسد،کااات این کیه وسط صحنه فیلم برداری آخه؟!در گذر از کاشی سنگ های بعدی عمارت، افول و ویرانی اش را می‌بینی تا می رسی به کاشی هایی بلکه کمی نزدیکِ همین حوالی، سنگفرش های هشتاد و چهار تا هشتاد و نه ثبت عمارت در فهرست آثار ملی و خروج از آن...در کاشی بعدی به سال نود و چهار بنا به تملک شهرداری در می آید و آغاز می شود فرایند حفاظت و مرمت...چلچراغی میان هزاران چلچراغ در انتظار روشن کردن دل هایتان و شاید هم نور چشمانتان به انتظار نشسته است