در کوی و برزن های دزاشیب پلاکی یافتیم منتسب به عزت سینمای ایران ، در بدو ورود مجسمه آقای بازیگر آن قدری زنده می نماید تو گویی وی شخصا جهت خوش آمد گویی مهمانانشان قبول زحمت نموده...بس که مهمان نواز است  عزت سینمای ایران ، پس از ورود دستخط وی به چشم میخورد و پس از لختی انگار صدایش در فضا طنین می اندازد تا چندی پیش اینجا خانه من بود اما اکنون خانه همه عاشقان صحنه و نمایش است...خانه ام آباد است...خانه ام نورانی است...چون شما اینجایید....همه شواهد و قرائن گویای مهمان دوستی صاحبخانه می باشد...کمی جلوتر می توانی دمی بنشینی در بزم آقای بازیگر و رفقایش و بشنوی از هنر و تاریخ هنر...انگاری رفقایش به چشم آشنا می آیند...شاید تو همنشین شده ای با سه تن از ۵ اسطوره سینمای ایران...چه سعادتی....در اتاق مجاور شهر فرنگی است که چشمانت با نگاه به دریچه اش چند دقیقه ای همراه خواهد شد با آثار و صدای استاد...با گذر از کنار کتابخانه پربار و جوایز نفیس استاد در ادامه مسیر می توانی لَختی در کنار خاله خانم سریال پدرسالار به نظاره تئاتری بنشینی که گرچه همگی مجسمه اند و بی نفس اما انگار صدای بازیگرانش به خوبی به گوش می رسد....این محفل مملو از هنر است و بزرگانش...روایتگر آقای بازیگر از کودکی تا کهنسالی...کاشی هایش سالیان سال میزبان قدوم بزرگانی چون علی حاتمی، ناصر تقوایی، جمشید مشایخی و چهره های ماندگار دیگر هنرهای نمایشی ایران بوده و آجر هایش شریک لحظات شکل گیری جرقه‌های اولیه بسیاری از فیلم ‌ها و مجموعه‌های ماندگار کشور شده است.در این کاشانه عزت سینمای ایران و هنرش میزبان شما و نگاهتان خواهد بود...چه مهمانی شود این ضیافت...دوباره صدایش به گوش می رسد...آیین چراغ خاموش نیست...