زنگ سفید رنگ قدیمی در را فشردم...به مهمانی آمده بودیم...آخر دعوتی داشتیم از صاحبخانه...دعوت نامه همراهم بود بارها در مسیر خوانده بودمش و از بحر شده بودم...صدای پشت آیفون مرا به خود آورد.. قاصدک!...گفتم چه گفتید؟ دوباره صدا طنین انداز شد...قاصدک؟! هان...چه خبر اوردی؟! از کجا، ورکه خبر اوردی؟..‌ من؟! من برایم از صاحبخانه دعوت نامه آمده برایم نوشته...بیا ای روشن، ای روشن‌تر از لبخند...شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی‌ها...دلم تنگ است بیا ای مهربان با من!! درب حیاط باز شد با ورود به حیاط گویی از زمان و مکان جدا شدم...با گذر از میان باغچه های دو طرف حیاط دلبرش، کفش ها را از پا کنده و وارد شدم همان صدای آشنا دوباره داشت زمزمه می کرد...لحظه دیدار نزدیک است... با ورود به خانه کم کم متوجه شده بودم که مهمان شده ام به سرزمین اشعار میزبانم...همان که متخلص شده است به امید شاعران...پله ها را با سرعت طی کردم نخواستم مدت زمان زیادی را در کنار سرمای برخاسته از ساعت به سوگ نشسته سپری کنم...ساعتی که دقیقا همزمان با پرواز روح صاحبخانه ثانیه و عقربه اش از کار افتاد و ثابت ماند...من میخواستم زندگی اش را به تماشا بنشینم... بخاری بالای پله ها گرما را دوباره به وجودم برگرداند... با سرعت بخشیدن به قدم هایم میانه اتاقی قرار گرفتم که نور آفتاب بر پهنای آن سایه افکنده بود...با صدایش سر برگرداندم پشت میزش در حالی که کتاب در حال مطالعه اش را می بست، با لبخندی بر لب نجوا کرد...دمت گرم و سرت خوش باد...سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای!... با خود اندیشیدم این نوبه آلیس هستم در سرزمین اشعار، شاید وهم شاید حقیقت اما در نظرم آمد که دمی گپی زدیم و بلکه مشاعره ای نمودیم... وقتی پس از خروج درب را بستم و به پشت سر نگریستم دوباره صدایش در گوشم طنین افکند: باز از دیار ما به سفر رفت یار ما ای دل، دگر به هیچ نیرزد دیار ما سرمست و شاد رفت و خدا باد همرهش...اگر به دیدارش روی و شبش را روز کنی مهمان سرای امید او و مهرش خواهی شد...بلکه هم تجربه کنی حس حضور گرمش را پس از گذر از سرمای عَدَمش...همان سرمایی که در پَسِ ساعت به جا مانده از پروازش نهفته است ...