موزه عبرت یکی از معدود جاذبه‌های گردشگری سیاه در ایران است. گردشگری سیاه نوعی از گردشگری است که با حوادث غمناک، ترسناک، تراژدی و مرگ و میر در ارتباط است.

عملیات اجرایی ساختمان موزه در سال 1311 به دستور رضا پهلوی و با نظارت و طراحی آلمانی‌ها در مجموعه شهربانی کل کشور آغاز گردید و در سال 1316 با کاربری زندان و به نام توقیف‌گاه عدلیه به بهره‌برداری رسید.

پس از قیام 15 خرداد 42 و گسترش مبارزات مردمی علیه رژیم پهلوی، در بهمن ماه سال 1350 در اجرای دستور محمدرضا، شاه ایران «کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک و شهربانی کشور شاهنشاهی»  با الگوبرداری از دستگاه امنیتی انگلیس، در محل زندان موقت اطلاعات شهربانی تشکیل شد.

از اوایل سال 1351 این بازداشتگاه مهم‌ترین محل بازداشت، شکنجه و تخلیه اطلاعاتی انقلابیون به ویژه انقلابیون مسلمان بوده است.

ساختمان اصلی کمیته در سه طبقه به صورت مدور بنا شده و دارای 6 بند عمومی و انفرادی است که زندانیان به محض ورود، با چشمان بسته از مسیر تعریف شده و مشخص عبور داده می‌شدند. در واقع علاوه بر معماری مدور این بنا، دالان‌های تنگ و راهروهای تو در توی آن، امکان فرار را به صفر رسانده بودند. قرینه‌سازی یکی از ویژگی‌های آشکار این ساختمان است که این امر سبب ایجاد چندین لایه حفاظتی برای آن گردیده است. معماری بنا به گونه‌ای است که اگر کسی در آن فریاد بزند، انعکاس صدا به بیرون راه پیدا نمی‌کند اما بالعکس در داخل ساختمان منعکس می‌گردد. شاید بتوان این امر را بدترین شکنجه برای مابقی زندانیان در هنگام شکنجه زندانی دیگری در نظر گرفت. قابل ذکر است جهت شکنجه زندانیان، ساختمان به صورتی بنا شد تا زمستان‌های سرد و تابستان‌های گرمی داشته باشد.

پس از تغییر کاربری این زندان به موزه عبرت ایران، کار بازسازی و آسیب‌شناسی ساختمان با نظر مثبت سازمان میراث فرهنگی و گردشگردی کشور آغاز و با اخذ نظریات به یک کارگاه آموزش تاریخ معاصر تبدیل گردید.

پلاک‌های اسامی زندانیان سیاسی بازداشت شده در کمیته مشترک و بند چهره‌های ماندگار از جمله قسمت‌هایی است که در معرض دید بازدیدکنندگان قرار داده شده است.

اینجا عصاره انقلاب است. اینجا آغوش همه اشک‌ها به زیارت آنهایی باز می‌شود که ناله جانسوزشان فراتر از چشم‌ها بال می‌زند.