پس از عبور از درگاه عالی قاپو و گذر از هشتی پر نقش و نگارش، قدم به بقایای حیاط دولتخانه صفوی قزوین می گذاریم. روبهروی هشتی، آن سوی حیاط، ساختمان هایی است که بر روی بقایای کاخهای دوره صفوی ساخته شده اند. روی دیوار آجری ساختمانی که زمانی محل استقرار نیروهای شهربانی (پلیس) بود، تابلوی موزه سنگ نگاره دیده می شود.
هر اتاق این موزه تاریخ استان قزوین را بر پایه نقاشی ها و عکس های قدیمی از گوشه و کنار شهر و اشیای تاریخی از دوران باستان تا دوره میانی اسلامی و دوران معاصر روایت می کند. اتاق اول با تابلوهای عکس و اشیا موجود در آن راوی پیشینه تاریخ قزوین و حیات انسان از بیش از 400 هزار سال قبل تا هزاره های اول و دوم قبل از میلاد است. شاید بتوان گفت جذابترین اثر موزه (از دیدگاه مخاطبین) را در همین اتاق میتوان یافت؛ گور دختر سه هزار ساله و جمجمه اسبی که گاهی برای بیننده، به سر دایناسور می آید و از تپه باستانی سگزآباد به دست آمده اند.
بعد از آن وارد اتاقی می شویم که تصاویری از دروازه های ورودی به شهر قزوین روی دیوار نصب شده است. این اتاق دروازه ورود به تاریخچه قزوین دوران اسلامی نیز است؛ چرا که از همینجا، این دوره از تاریخ شهر آغاز می شود و با سکه های نقره، کتیبه ها و کاشی نگاره های خانه تاریخی و… پایان می یابد.
شاید دیگر جذابیت این موزه، تماشای تابلوهای عکس و نقاشی باشد که از گوشه و کنار شهر قزوین به وسیله جهانگردان ثبت شده اند. قدیمی ترین نقاشی هایی که در راهروی موزه از شهر قزوین دیده می شوند از سفر اوژن فلاندن و پاسکال کوست در زمان محمدشاه قاجار به ایران باقی مانده است. بعد از اختراع دوربین عکاسی در دوره ناصرالدین شاه، سیاحان نوع دیگری به ثبت دیده هایشان پرداختند و در این میان قدیمی ترین عکس در موزه سنگ نگاره که از آن دوره باقی مانده است، متعلق به مسجد شاه (نبی) است از لنز دوربین لوئیجی پشه به آن نگریسته شده است. در میان عکس های موجود، عکس هایی از بناهای تاریخی دیده می شوند که روزگاری پابرجا بودند و در تعیین سرنوشت و هویت شهر نقش ایفا می کردند مانند اولین مهمانخانه بزرگ شهر که در عصر ناصرالدین شاه ساخته شد و اکنون عکس ها جای خالی اش را به رخ می کشند.
نویسنده مقاله مه سیما درگی
