آرامگاه چهار انبیا مدفن چهار تن از انبیا بنی اسرائیل به نام های سلام، سلوم، سهولی و القیا می باشد که بنابر روایت های تاریخی سال ها مورد اذیت و آزار قوم بنی اسرائیل قرار گرفته و نهایتا در حدود ۲۲۰۰ سال پیش تصمیم به تغییر محل زندگی خود و سفر به نواحی داخلی فلات ایران می گیرند تا مژده میلاد عیسی مسیح را نیز با خود به مشرق زمین بیاورند. مثلث ادیان توحیدی در این بارگاه از حضور این چهار شخصیت الهی به عنوان نمایندگان حضرت موسی و بشارت دهندگان ظهور عیسی آغاز گرفته و با قرارگیری مقبره ی یکی از نوادگان حضرت علی به نام صالح بن حسن مجتبی، کمال یافته است؛ تا بدین طریق ادیان بزرگ الهی را زیر یک گنبد و در یک سرا جمع نموده باشد اجتماعی نادر که می تواند این مکان ملی و مذهبی را به پایگاهی جهت نشر اندیشه ی دوستی ادیان الهی بدل نماید.
آستان چهار انبیا به لحاظ سبک های معماری نیز اثری در خور ستایش است. چنانکه جای جای این بنا ردی از سبک های متعدد معماری اسلامی را در خود دارد، اما در این بین معماری صفوی بیش از سایر سبک ها جلوه گری می کند. همجواری این آستان با عمارت مجلل کلاه فرنگی به عنوان مرکز استقرار پادشاه صفوی و پایتخت ایران زمین از یک سو و وجود قبور علمای نامداری از مکتب تشیع در این مکان بر ارزش تاریخی و معنوی آن افزوده است.
