خانه موزه عزت الله انتظامی

در کوی و برزن های دزاشیب پلاکی یافتیم منتسب به عزت سینمای ایران ، در بدو ورود مجسمه آقای بازیگر آن قدری زنده می نماید تو گویی وی شخصا جهت خوش آمد گویی مهمانانشان قبول زحمت نموده…بس که مهمان نواز است  عزت سینمای ایران ، پس از ورود دستخط وی به چشم میخورد و پس از لختی انگار صدایش در فضا طنین می اندازد تا چندی پیش اینجا خانه من بود اما اکنون خانه همه عاشقان صحنه و نمایش است…خانه ام آباد است…خانه ام نورانی است…چون شما اینجایید….همه شواهد و قرائن گویای مهمان دوستی صاحبخانه می باشد…کمی جلوتر می توانی دمی بنشینی در بزم آقای بازیگر و رفقایش و بشنوی از هنر و تاریخ هنر…انگاری رفقایش به چشم آشنا می آیند…شاید تو همنشین شده ای با سه تن از ۵ اسطوره سینمای ایران…چه سعادتی….در اتاق مجاور شهر فرنگی است که چشمانت با نگاه به دریچه اش چند دقیقه ای همراه خواهد شد با آثار و صدای استاد…با گذر از کنار کتابخانه پربار و جوایز نفیس استاد در ادامه مسیر می توانی لَختی در کنار خاله خانم سریال پدرسالار به نظاره تئاتری بنشینی که گرچه همگی مجسمه اند و بی نفس اما انگار صدای بازیگرانش به خوبی به گوش می رسد….این محفل مملو از هنر است و بزرگانش…روایتگر آقای بازیگر از کودکی تا کهنسالی…کاشی هایش سالیان سال میزبان قدوم بزرگانی چون علی حاتمی، ناصر تقوایی، جمشید مشایخی و چهره های ماندگار دیگر هنرهای نمایشی ایران بوده و آجر هایش شریک لحظات شکل گیری جرقه‌های اولیه بسیاری از فیلم ‌ها و مجموعه‌های ماندگار کشور شده است.در این کاشانه عزت سینمای ایران و هنرش میزبان شما و نگاهتان خواهد بود…چه مهمانی شود این ضیافت…دوباره صدایش به گوش می رسد…آیین چراغ خاموش نیست…