مسجد جامع نوش‌آباد طبق برخی منابع پیش از ورود اسلام به ایران آتشکده بوده و پس از ورود اسلام به مسجد تغییر یافته است و در زمان سلجوقیان بنایی جدید بر آن ساخته شده است.

این مسجد دارای صحن وسیع، دو ایوان مرتفع در قسمت شمالی و جنوبی است که در دوران صفویه و قاجار توسعه یافته است. مسجد جامع دارای سه در نفیس است که در جنوبی دارای قدیمی‌ترین کتیبه چوبی نوش‌آباد به تاریخ 1004 ه.ق است.

در کنار مسجد، منار نوش‌آباد بلندترین بنای شهر در قدیم قرار دارد. ارتفاع آن ابتدا 17/5 متر بوده که بعد از تخریب و مرمت به 14 متر کاهش یافته است. این مناره دو مسیر رفت و برگشت جداگانه دارد و بر بدنه مناره آیه العلم عندالله به خط معقلی (نوعی خط کوفی) تکرار شده است. این منار با توجه به نوع آجر چینی متعلق به دوره سلجوقی است.

در کنار این مسجد و منار، آب‌انبار، حوض‌خانه، ساباط، امامزاده اسحاق، پایاب و مکتب‌خانه قدیم نوش‌آباد قرار دارد.