باغ موزه قصر نامیده می شود،چه سرنوشت عجیبی و چه مسیر پر فراز و نشیبی را پشت سر گذرانده است  ...روزگاری صدای چه چه بلبکان چون یک ملودی در آن جاری بوده و در عهدی میزبان قدم های شاهزادگان بوده و گمان نمی برده در زمانه ای شاهد روزهای تکراری  و صدای ناله زندانیان و اشک های منتظرانشان باشد...در نهایت در عصری می شود موزه جهت بازدید عموم...امروزه با قدم زدن در محوطه اش و گذر از کنار کافه زیبایش که آهنگی محزون از درون آن پخش می شود با خود فکر می کنی زندانیانی که روزهای بلکه بی شمار را در پَسِ این دیوارها گذرانده اند آیا هرگز تصور می کردند روزی محبس آنان دوباره شود محل تفرج و صرف چای به دعوت یار....آخ گفتی یار...به آنی نگاه اشکبار یاری منتظر پشت درب های آهنین مقابل دیدگانت آشکار می شود...  وارد ساختمان که می شوی تو گویی تونل زمان را رد می کنی و آن ها و غم نگاهشان را با تمام وجود حس می کنی‌...سلولی که نوای غم انگیزش چنگ می زند بر قلب و یا آن سلولی که هم بندهایش هر کدام بالای یک دهه سال هایشان را در همان اتاق مخوف و تاریک نو کرده اند....مبارزی را می‌بینی که سی سال  در آن بند سر به بالین گذاشته...همانی که طولانی ترین زندان سیاسی را در تاریخ ایران تحمل کرده بود....و چه رازها که در پشت در و دیوار این حله نهفته است...چه شب ها و چه روزها...چه اشک ها و لبخند هاااا....چه بزرگان و افراد که محبوس این فضا بوده اند...می دانی حتی حیاطش را که وارد می شوی گرچه سقف بالای سرت آسمان است اما انگار آسمان رنگ به رویش ندارد....تو گویی آسمان عاریه است پشت این دیوارهای بلند با سیم های خاردارش....قدم هایت که به انتهای مسیر می رسد و از عمارت خارج می شوی  هوای آزاد را مشتاقانه استشمام می کنی و می اندیشی چه خوب که عمارت اول موزه در کنارش آثار هنری هم قرار دادند تا بشوید غم نهفته شده در آجرهای این مکان را.