موزه مرکزی شهدا

زیر سایه سار درختان کهن سال خیابان طالقانی ساختمانی قرار گرفته است که بازدید آن تو را همراه خواهد کرد با آنان که برای صیانت از این مرز و بوم جانانه و ایثارگرانه ایران مان را حراست کردند…گاهی می روی به تنگستان و دلوار همراه رئیسعلی دلواری می شوی نظاره می کنی پیشگامی اش جهت مشروطه خواهی…نقش کلیدی اش در قیام جنوب در زمان استعمار گسترده انگلیس در خلیج فارس…همراه قیام مردم تنگستان به رهبری اش خواهی شد جهت پاسداری از بوشهر، دشتستان و تنگستان و جلوگیری از حرکت قوای بیگانه به درون مرزهای ایران و دفاع از استقلال وطن….با صدای انفجار می روی به دفتر حزب جمهوری اسلامی هفت تیر ۱۳۶۰…. تو انگار پژواک صدای شهید بهشتی است که می گوید بچه‌ها بوی بهشت می‌آید، شما هم می‌فهمید بوی بهشت را؟ آیا این عطر دلنشین نیست؟ با نوای آشنایی که به گوش می رسد  به عصر دیگری پرتاب می شوی و همراه می شوی با شهید آوینی و گروه روایت فتح  همان که برای‌ جاوید ماندن اتفاقات و روایت جنگ در نهایت ، بازمانده شومی از آن دوران ، نامش را از مرتضی آوینی به شهید مرتضی آوینی تغییر داد….

در مسیر رودرو می شوی با او، همانی که نگاهش نافذ است و خالی از ترس نماد شجاعت است و رذالت داعش…او کسی نیست جز شهید حججی….بعد از شهادت شهید حججی صدایی با صلابت است که به‌ گوش می رسد ، در پَسِ صدا سیمای صاحب آن آشکار می شود ، چشمانی هویدا می شود که برای‌ دوستدارانش نماد آرامش،برای دشمنانش رعب انگیز بود…نوایش حاوی پیامی با اقتدار است ، بانگ بر می‌دارد آگاه باشید کمتر از سه ماه دیگر ریشه داعش را خواهیم خشکاند او کیست؟! همان کس که حتی نامش لرزه می انداخت بر اندامشان…سردار دلها…شهید حاج قاسم سلیمانی…در این حله همراه می شوی با شهیدان از خردسال تا کهنسال از عهد قدیم تا عصر جدید….با دلواری و باکری و  شیخ فضل الله نوری و سید محمد طباطبایی و حججی ها و با کودکان و زنان و مردان زیر بمباران…موزه شهدا نام و نشانش…مکانی تا یادمان نرود مرزهای مان از کیلومترها این‌ور و فرسنگ ها اونور تر چگونه محافظت شده اند…….