آن زمان که برزن وار خیابان ها را برای بررسی سرای دیگری طی می کردیم در میانه راه عمارتی نگاه مان  را به سمت خودش ربایید‌‌....موزه لانه جاسوسی سفارت سابق آمریکا...با صدای همهمه و شلوغی که به گوش می رسد می روی به ۱۳ آبان ۱۳۵۸...انگار پرده سینما در برابر دیدگانت است و تو تماشاچی....دانشجویانی که در تلاش هستند تا از دیوارهای سفارت بالا بروند...از شعارهایشان چنین بر میاد مطالبه شان استرداد شاه و اموال ملت ایران است..‌.علی رغم مقاومت محافظان حصارها گسسته می شوند....همراه دیگران پا به درون ساختمان می گذاری...انگار به تازگی جلسه در اتاق شیشه ای که مخصوص جلسات سری است به پایان رسیده...افرادش به دنبال راهی برای گریز...از میانه شلوغی می گذری  می رسی به اتاق سفیر...صدای زنگ جیغ دار تلفن قدیمی گوش هایت را تیز و نگاهت را به سمت درب وسط اتاق هدایت می کند به سمت آن می روی و پا به اتاق بعدی می گذاری صدای منشی سفیر است در تلاش است تا با گزارش دهد آن چه در حال رخ دادن است اما گویا موفق نمی شود حال یا صدا به صدا نمی رسد یا تلفن ها قطع شده یا شاید دانشجویی سر رسیده او را دستگیر کرده یحتمل می تواند هر گزینه ای باشد‌‌‌‌....اتاق به اتاق این حله داستان ها در خود نهان دارد‌...می دانی ضرب المثلی این جا مصداق پیدا می کند...شنیدن کی بود مانند دیدن.‌...پس گر علاقه به تاریخ داری تو و چشمانت را به همراهی در این سرا دعوت می کنیم....‌.شنونده مطالبه های دانشجویان...یا هم پای آن ها از تسخیر  تا ناکامی آمریکا در صحرای طبس...