خانه موزه مینایی

می دانی؟!!!ولیعصر و خیابانش… ولیعصر با درختان شُهره و بلندای پرآوازه اش… نیست تمام آنچه که او در خود نهفته دارد… خوبِ خوب گوش بسپار، نوای رمز آلودی از دلِ یک کوچه از پَس کوچه هایش به گوش می رسد”پسرش شیخ رضا قَصاب بود و داش مَشتی سرش می رفت، حرفش نمی رفت شما که غریبه نیستید این همه خانه، این همه سال، سوت و کور، بخت این یکی اما بلند بود… پیش پایِ شما مینایی ها، همین جا تشریف داشتند” چشم که میچرخانی دو طاووس عمارتی چشم نواز هستند که لب گشوده اند و آواز گونه روایت می کنند حکایت مالکانش تا نگاهتان و قدم هایتان را به سمت خود بکشانند بلکه بی تفاوت نگذری از کنارشان… بگذار این گونه بگویم به نظر من ولیعصر است و راز های نهانِ برزن هایش… شاید هم دلربا کاشانه های به جامانده اش از روزگار اُرسی های رنگی و مُقَرنَس های چشم نواز… خانه ای قجری می شود شهرزاد قصه گویِ راز و رمزِ نَهُفته مَعبَرهایش بر بلندای تاریخ از راه آهن تا تجریش… مسیر طولانی است و ناگریز خواهی بود زمانی را به استراحت اختصاص دهی در این میان می توانی با گرفتن شماره تماسی، بشنوی روایت هر محله در گذر از شاهراه زمان… مهمان شوی به عمارتی قجری… سالیان را طی کنی از زمانه مادر کامران میرزا تا همراهی کنی آبیاری شمعدانی ها را با آخرین مالکش آقای مینایی که نامش را وامدار وی است… همنشین شو با مینایی و اُرسی هایش تا بشنوی قصه‌های تلخ و شیرین این رعنای دلفریبِ دلربای خوابیده در آغوش دماوند را، ولیعصر… از طهران تا تهران